مهدیه، بانویی‌ست از تبار نور. کسی که مسیر زندگی‌اش را نه با چراغ‌های دنیای بیرون، بلکه با فانوس دل روشن کرده. او جوینده‌ی حقیقت است، رهپوی سیر الی‌الله، و سالکی که عاشقانه در پی یافتن خویشتنِ الهی‌اش گام برمی‌دارد.
مهدیه، زنی‌ست که قرآن را نه فقط می‌خواند، بلکه با آن زندگی می‌کند. دل‌بسته‌ی قصه‌های پیامبران است؛ نه برای سرگرمی، بلکه برای بیداری. حضرت موسی (ع) را چونان دوستی قدیمی می‌شناسد و از هر فراز زندگی‌اش درسی عمیق برای روح خود می‌چیند. در چشمانش انعکاس “وَاصْطَنَعْتُکَ لِنَفْسِی” موج می‌زند؛ گویی می‌داند که او نیز برای خداوند ساخته شده است.
او به حضرت ابراهیم (ع) عشق می‌ورزد، نه فقط به‌ خاطر مقام خلیل‌اللهی‌اش، بلکه برای توحید نابش، برای آن سجده‌های بی‌هیاهو، برای آن دلِ آرامِ تسلیم‌شده.